Archeologie bestemmingsplan – waarom je bij het opstellen van een bestemmingsplan nooit klakkeloos de aangegeven archeologische waarden van de archeologische waardenkaart moet overnemen.

Het is standaardjurisprudentie dat een gemeente ter voorbereiding van een bestemmingsplan in voldoende mate moet onderzoeken of er archeologische waarden in het plangebied aanwezig zijn dan wel of het aannemelijk is dat deze voorkomen. Meestal wordt er gebruik gemaakt van een archeologische of cultuurhistorische waardenkaart en wordt deze 1-op-1 vertaald naar de verbeelding.

Het is belangrijk om bij zienswijzen die melding maken van roering van bepaalde gronden in het verleden, nader onderzoek te verrichten of de archeologische waarden nog wel aanwezig zijn dan wel vernield zijn. Dit komt veel voor bij agrarische gronden. 

In dit geval stelt appellant in beroep dat op het mijnbouwperceel in het verleden mijnbouwwerkzaamheden hebben plaatsgevonden. Als gevolg hiervan is volgens appellant de bodem gesaneerd en opgehoogd met zand.

De Afdeling overweegt: “Wat betreft het mijnbouwperceel heeft de raad ter zitting niet weersproken dat gronden ter plaatse zijn geroerd tot op een diepte van 1 m in verband met het saneren van het terrein. Gelet hierop valt te betwijfelen of er nog archeologische sporen aanwezig zijn. Ter zitting heeft de raad verklaard dat geen veldonderzoek is gedaan naar de archeologische waarden ter plaatse. Verder blijkt niet dat de raad de omstandigheid dat het perceel reeds is geroerd heeft meegewogen bij de beslissing om de medebestemming ‘Waarde – Archeologie’ aan deze gronden toe te kennen. Aangezien deze gegevens wel bij de raad bekend waren, oordeelt de Afdeling dat het beschikbare kaartmateriaal ontoereikend was om de medebestemming toe te kennen, zonder een plaatselijk bodemonderzoek te verrichten. Nu de raad dat heeft nagelaten, is het bestreden besluit, (…) in strijd met artikel 3:2 van de Awb.”

uitspraak: ABRS 14 november 2012, no. 201106349/1/R4